Ancak İkinci Bir Çocuk Yetiştirdikten Sonra Anlayabileceğiniz 3 Şey!
Ancak İkinci Bir Çocuk Yetiştirdikten Sonra Anlayabileceğiniz 3 Şey! | Herkesin ilk deneyimine aksilikler ve başarısızlıklar eşlik eder. Ebeveynlik bir istisna değildir. İlk çocuk doğduğunda her şey endişeli ve kaygılıydı. Ancak ikinci çocuk doğduğunda ilkinden çok daha zayıf olduğumu fark ediyorum.
Belki de büyük çocuğumu yetiştirmenin teknik bilgisini ve kendi yöntemimi bulduğum için üzerimde daha az baskı var; bununla bir anlamda rahatça yüzleşebilmem büyük bir fark. Bu yüzden, bir zamanlar yeni anne olan kendime iletmek istediğim bazı şeyleri özetledim, çünkü ikinci çocuğumu büyütmenin ortasındayım.
Çocuk yetiştirmekte zorlanıyorsanız ve çocuğunuzu yetiştirmekte zorlanıyorsanız lütfen bir göz atın.
Ancak İkinci Bir Çocuk Yetiştirdikten Sonra Anlayabileceğiniz 3 Şey!
Öfke nöbeti, utangaçlık… Çocuğun mizacını değiştiremem, bu annenin suçu değil
Duygusal ifadesi yoğun olan bir çocuk sıklıkla ağlar ve sinirlenir ve şımarık bir çocuk bile bunu yaparak rahatlayabilir. Ayrıca çocuğun doğuştan gelen mizacı ve kişiliği değiştirilemez ve yetiştirilmesinin zor olması anneler için kötü bir şey değildir.
Bunun yerine, çocuğun yeri doldurulamaz kişiliğini tamamlamayı düşünüyorsanız; anneler kendilerini suçlamak zorunda kalmayacak ve çocuk yetiştirmenin keyfini çıkarabilecektir.
Çocuklar çabuk büyürler, o yüzden küçükken onları bol bol şımartalım.
İlk çocukken “Çok tutarsan sarılma alışkanlığı kazanırsın” ya da “Birlikte uyumaya alışırsan sürekli birlikte uyumak zorunda kalırsın, o yüzden böyle olur” gibi tavsiyeler duymuştum. Zor olur, anlıyorum! Düşünüyordum. Ancak uzun vadede; çocuğunuz elinizde tutacak kadar küçük olduğunda veya cildini kendinize yaklaştırıp uyuduğunuzda bu sadece kısa bir zamandır.
Çocuğum şımartılmak istiyorsa; bir ebeveyn olarak iyi geçinmek ve çok fazla yakın ilişkiden kurtulmak istediğimi hissediyorum ve daha fazlasını almalıydım.
Büyük çocuğum şimdi 5 yaşında ama vücudum o kadar büyüdü ki; küçükken yaptığım gibi sarılmanın ne kadar zor olduğunun giderek daha keskin bir şekilde farkına vardım. “Ah, seni daha fazla tutmak istiyorum” diye düşünsem bile, fiziksel olarak sertim. O zaman, ben küçükken, çocuğumu şımartmanın ve kucakta tutmanın sorun olmadığını düşünüyorum.
Gelişim, dersler, sosyallik… Çoğu şey yönetilebilir, bu yüzden çok fazla endişelenme!
İlk kez çocuklar her şey için endişelenme eğilimindedir. Gelişim durumunda, en iyi ders nedir, ne zaman başlamalı veya arkadaşlarınızla anlaşabiliyor musunuz, sadece utangaç mısınız? Ne zaman bir derdim olsa anneme sorarım, durmadan internette araştırırım, durmadan kocamla konuşur, şikayet ederim.
Ama şimdi düşünüyorum da, çoğu şey yapıldı. Tahmin ettiğim gibi ideal olmaktan uzak olsa da hayatım her gün dönüyor.
İlk çocuk olduğumda, kendime yüksek bir engel koyma eğilimindeyim. Dolayısıyla o engelden biraz uzaklaşsam hemen endişelenir ve özgüvenimi kaybederim diye düşünüyorum.
İkinci çocuk olduğunda çocuk yetiştirme yeteneğinizi anlayacaksınız; her iki çocuğa da bakarken mükemmelliği hedefleyemeyeceğinizi de anlayacaksınız. Bu durumda, kendi düşüşünüzü değil, atlama noktalarını görebileceksiniz.
O nasıl? Birçok annenin dediği gibi, ikinci kişinin büyümesi çok hızlı hissettirir. Böyle bir hayatta sık sık, “İlk çocuğumu büyütürken elimden gelenin en iyisini yapıyordum… ama bu kadar düşünmek zorunda değildim” diye düşünürdüm.
Sıklıkla “çocuk bakımı kendine güvenmektir” diye söylenir. Her gün sadece çocukların değil kendimin de bir ebeveyn olarak büyüyeceğini düşünerek; kendimi olduğum gibi kabul edebileceğimi düşünüyorum.
